Once Upon a Dream
Author: Slavica Obradović
gallery Remont, Belgrade, March 2017.
READ CURATORIAL CONCEPT
Polazeći od bajke, kao primarnog seta vrednosti i pouka koje pojedinac u najranijem periodu usvaja iz spoljašnjeg sveta, a kroz preispitivanje ličnog formativnog procesa i retrospektivno razmatranje emotivnog sazrevanja, izložbom Once Upon A Dream problematizuje se pitanje samospoznaje i lična podvojenost između fantazije i realnosti. Kada se, već u najranijem uzrastu, u lakanovom stade du miroir, prvi put identifikujemo sa svojim likom i predstavnošću, u pojedincu se istovremeno formira i začetak koncepta Idealnog Ja, kao misaona predstava savršenog bića koje želimo da vidimo kao sopstveno. Od tog trenutka ideja o idealnom sopstvu nas ne napušta, već nastavlja da živi sa nama i nesvesnim mehanizmima pretvara se u imago ka kom subjekat neprestano teži tokom celog svog života, čime se faza ogledala potvrđuje kao mnogo više od prolazne, i postaje model na kom se bazira odnos prema sopstvenoj slici, omogućavajući egu da se razvija u fiktivnom pravcu.
Once Upon a Dream se bavi upravo onim trenutkom u kom u psihologiji pojedinca „sve kreće naopako“. Trenutkom kada „spekulativno ja“ daje prednost društvenom, i primarna identifikacija pojedinca sa njegovim Idealnim Ja postaje izmenjena društvenim i kulturnim normama, konvencijama i očekivanjima, ali takođe i ličnim postupcima kojima rušimo koncept bajkovite moralnosti u kojoj su vrednosti crne ili bele, a uloge pozitivnih i negativnih likova unapred podeljene i veoma precizno definisane. Moral iz bajke, stvoren u detinjstvu, biva prvenstveno poljuljan u periodu adolescencije, što je faza kojom se autorka i bavi, budući da se upravo tada suočavamo sa potrebama istraživanja ličnosti,(svesno ili nesvesno) osvešćujemo i upoznajemo svoju seksualnost, pomeramo sopstvene granice po prvi put, osnažuje pojam ega, društvenog nadmetanja, površne i interesne socijalizacije. U realnom svetu, ideja fiktivne princeze (kao simbola nežnosti, nevinosti, lepote, bezgrešnosti) se već na prvi dodir stvarnosti rasprskava poput mehura od sapunice. Svesnim odricanjem od fantazije, ličnost koja je flawless zamenjena je egzistencjiom sačinjenom od fragmenata koji se međusobno ne uklapaju na očekivan način, i otvara se pitanje: da li sam ja sopstveni antiheroj ili junak? Tu metaforičku dimenziju distorzije lika, i distancu, gde je našem stvarnom, fizičkom i emotivnom biću zapravo večno nedostižno da u potpunosti odgovori na zahteve misaone predstave o sebi koje se držimo, kao da dodatno potvrđuje činjenica da je odraz u ogledalu izokrenut, obrnuta verzija stvarnosti u kojoj refleksija nikada tačno ne odgovara originalu koji odražava, već naprotiv pokazuje sve suprotno. Odvojena od nas, jedina slika iz spoljašnjeg sveta koju o sebi dobijamo, iz ogledala, kao (ne)mesta gde istovremeno i postojimo i ne, nas i fizički podseća da je taj neko preko puta, koga vidim i želim da spoznnam, uvek „neko drugi“ vazda dalek, prilično suprotan i bolno nedostižan.
Svojim radovima Slavica kako konceptualno tako i materijalno, svesno potencira tu fragilnosti integriteta ega promišljeno birajući materijale koje koristi. Poput apstrahovanih objekata nečijeg sna ili snoviđenja, nerealni u svojoj konstrukciji i naizgled neodrživi u stvarnosti, Slavičini radovi oko sebe grade auru nepostojnosti, stvarajući pritom utisak izvesne iracionalnosti. Nečega što ne pripada ovoj realnosti, već se tu zateklo i za šta se bojimo da će na prvi dodir nestati. Krhki, lomljivi, transparenti, izuzetno suptilni materijali koji dozvoljavaju promene, „zarobljeni“ u izmaglici između nastajanja i nestajanja, stvaraju snovitu atmosferu neumorno podsećajući na unutrašnje pulsiranje idealnog ja koje ne prestaje. Iako sada već prilično daleka od onoga što jesmo postali, verujemo da idealna verzija negde potencijalno postoji jer smo je upoznali once upon a dream.
Exhibition Once Upon a Dream problematize the question of identity forming, by re-questioning emotional maturing and personal individual development, through the prism of fairytales. Being primer set of values and first lessons we adopt from the outside world, fairytales are very important in our maturing process, and Once Upon a Dream problematize issue of self-knowing and personal split between fantasy and reality. Already in the earliest stage of ones life, in Lacanian stade du miroir we identify ourselves with our body, and image we see in the mirror. As soon as that first identification takes places (and simultaneously with it) an individual forms a concept of Ideal Self as well, as a vision of perfect identity we are avid for. From that moment onwards, an idea about Ideal Self doesn’t go away, and with a help of different unconscious mechanisms is being converted to imago towards which subject perpetually strive for. Therefore, stade du miroir proves to be more than a phase- a model, allowing the ego to evolve in a fictitious direction.
Once Upon a Dream is focusing on the moment in the psychology of an individual, when everything “goes downhill”. Moment when that Ideal, speculative self, steps back and primary identification with an Ideal self becomes challenged and eventually, replaced, with Real Self shaped and influenced by many different societal and cultural norms, expectations, and conventions, but also personal failures and acts, which tear down the perfect facade. Moment when we realize that concept of fairytale morality doesn’t exist. That there are no strictly divided roles, nor positions. Childhood ethics of taking sides, and being strictly pro or con something, is shaken in adolescence period, which is the phase author especially stresses, because that is the first time when we are seriously confronted with urges to experiment, make mistakes, get experienced, evolve, change, push boundaries, explore owns sexuality… In the real world, idea about fictive princess (as childhood symbol of tenderness, innocence, beauty and flawlessness) burst like a soap bubble upon the first touch of reality. Person that is flawless is being replaced by the fragmented existence whose bits and pieces don’t perfectly match all the time, and the main question is brought up: am I my own hero or villain? That metaphorical dimension of individual distortion, where to our real presence (our real physical and emotional self) is eternally unattainable to fully respond to the demands of impeccable ideas, is additionally supported by the fact that mirror image is reversed reflection. The only picture of ourselves we get from the outer world, the one from the mirror (as non-place where we simultaneously exist and don’t), reminds us that that person, the one we see, the one we want to reach and become, is always inverted, distant, and non-attainable.
In her works, Slavica accentuates fragility of ego integrity, by choosing extremely delicate and fragile materials. Like abstracted objects of one's dream or day-dream, unrealistic in their construction and seemingly unsustainable in reality, Slavic's works create an aura of impermanence, creating the impression of something irrational and unstable. Something, that doesn’t belong to this reality, but rather strayed in it, and we fear it might disappear any moment. Fragile, brittle, transparent, delicate materials, “caught” in the haze of becoming and disappearing, her works are creating dreamy atmosphere, and remind us of pulsing of Ideal Self, elusive and always somewhere around. Although now pretty distant and far from what we have become as an adults, we still believe that our Ideal Self potentially exists, because we have met it, once upon a dream.
READ CURATORIAL CONCEPT
Polazeći od bajke, kao primarnog seta vrednosti i pouka koje pojedinac u najranijem periodu usvaja iz spoljašnjeg sveta, a kroz preispitivanje ličnog formativnog procesa i retrospektivno razmatranje emotivnog sazrevanja, izložbom Once Upon A Dream problematizuje se pitanje samospoznaje i lična podvojenost između fantazije i realnosti. Kada se, već u najranijem uzrastu, u lakanovom stade du miroir, prvi put identifikujemo sa svojim likom i predstavnošću, u pojedincu se istovremeno formira i začetak koncepta Idealnog Ja, kao misaona predstava savršenog bića koje želimo da vidimo kao sopstveno. Od tog trenutka ideja o idealnom sopstvu nas ne napušta, već nastavlja da živi sa nama i nesvesnim mehanizmima pretvara se u imago ka kom subjekat neprestano teži tokom celog svog života, čime se faza ogledala potvrđuje kao mnogo više od prolazne, i postaje model na kom se bazira odnos prema sopstvenoj slici, omogućavajući egu da se razvija u fiktivnom pravcu.
Once Upon a Dream se bavi upravo onim trenutkom u kom u psihologiji pojedinca „sve kreće naopako“. Trenutkom kada „spekulativno ja“ daje prednost društvenom, i primarna identifikacija pojedinca sa njegovim Idealnim Ja postaje izmenjena društvenim i kulturnim normama, konvencijama i očekivanjima, ali takođe i ličnim postupcima kojima rušimo koncept bajkovite moralnosti u kojoj su vrednosti crne ili bele, a uloge pozitivnih i negativnih likova unapred podeljene i veoma precizno definisane. Moral iz bajke, stvoren u detinjstvu, biva prvenstveno poljuljan u periodu adolescencije, što je faza kojom se autorka i bavi, budući da se upravo tada suočavamo sa potrebama istraživanja ličnosti,(svesno ili nesvesno) osvešćujemo i upoznajemo svoju seksualnost, pomeramo sopstvene granice po prvi put, osnažuje pojam ega, društvenog nadmetanja, površne i interesne socijalizacije. U realnom svetu, ideja fiktivne princeze (kao simbola nežnosti, nevinosti, lepote, bezgrešnosti) se već na prvi dodir stvarnosti rasprskava poput mehura od sapunice. Svesnim odricanjem od fantazije, ličnost koja je flawless zamenjena je egzistencjiom sačinjenom od fragmenata koji se međusobno ne uklapaju na očekivan način, i otvara se pitanje: da li sam ja sopstveni antiheroj ili junak? Tu metaforičku dimenziju distorzije lika, i distancu, gde je našem stvarnom, fizičkom i emotivnom biću zapravo večno nedostižno da u potpunosti odgovori na zahteve misaone predstave o sebi koje se držimo, kao da dodatno potvrđuje činjenica da je odraz u ogledalu izokrenut, obrnuta verzija stvarnosti u kojoj refleksija nikada tačno ne odgovara originalu koji odražava, već naprotiv pokazuje sve suprotno. Odvojena od nas, jedina slika iz spoljašnjeg sveta koju o sebi dobijamo, iz ogledala, kao (ne)mesta gde istovremeno i postojimo i ne, nas i fizički podseća da je taj neko preko puta, koga vidim i želim da spoznnam, uvek „neko drugi“ vazda dalek, prilično suprotan i bolno nedostižan.
Svojim radovima Slavica kako konceptualno tako i materijalno, svesno potencira tu fragilnosti integriteta ega promišljeno birajući materijale koje koristi. Poput apstrahovanih objekata nečijeg sna ili snoviđenja, nerealni u svojoj konstrukciji i naizgled neodrživi u stvarnosti, Slavičini radovi oko sebe grade auru nepostojnosti, stvarajući pritom utisak izvesne iracionalnosti. Nečega što ne pripada ovoj realnosti, već se tu zateklo i za šta se bojimo da će na prvi dodir nestati. Krhki, lomljivi, transparenti, izuzetno suptilni
materijali koji dozvoljavaju promene, „zarobljeni“ u izmaglici između nastajanja i nestajanja, stvaraju snovitu atmosferu neumorno podsećajući na unutrašnje pulsiranje idealnog ja koje ne prestaje. Iako sada već prilično daleka od onoga što jesmo postali, verujemo da idealna verzija negde potencijalno postoji jer smo je upoznali once upon a dream.
