“Pošto priroda ljudska beše razrezana na dve polovine, svaka polovina čeznula je za drugom svojom polovinom i sastajala se sa njom pa su se onda rukama grlile i pripijale jedna uz drugu, pune žudnje da se srastu,i tako su umirale od gladi i drugog Nerada, jer jedna bez druge nisu htele ništa da rade. Od tako davnog vremena, dakle, usađena je u ljude ljubav jednoga prema drugome: ona ih sastavlja u prvobitnu prirodu i teži da od dvoga napravi jedno i tako da isceli prirodu ljudsku.… Svaki od nas, dakle, jeste samo prepolovljeno znamenje od jednoga čoveka jer smo rasečeni postali dvoje iz jednoga. I otuda svaki uvek traži drugo znamenje koje mu odgovara.”*

Uzimajući mitologizovanu predstavu idealnog odnosa, emotivno srastanje i jedinstvenost emocionalnog bića, kao referentnu tačku, i povezujući i preklapajući planove i nivoe fiktivnog, virtuelnog i stvarnog, a ujedno i ispitujući ulogu pojedinca i njegovo lično emocionalno sopstvo u svim ovim dimenzijama, Come as you are prvenstveno otvara pitanja emocija, granica i bliskosti. Gradeći kontrolisan, bešuman, veštački univerzum, kao nepostojeću scenografiju u koju se smešta ideja o jednako nerealnom odnosu, koju potom vraća u realnu prostornost kluba, u punktum savremenog povezivanja, gde se kroz potragu za drugim simultano traga za sobom i beži od sebe, Slavica kreira virtuelni narativ “idealnog” odnosa, istovremeno potencirajući na njegovom paradoksu. Osvrćući
se na mit o a priori predodređenom idealnom partneru, Come As You Are preispituje postojanje ali i održivost i opstanak takvog odnosa u stvarnom svetu gde se ideja o idealnom bilo čemu ispostavlja kao uznemiravajuće nestabilna. Sudar stvarnog života i svih njegovih realnosti sa idealnim scenarijima kojima smo se nadali, deli istu ošamućenost, i pomalo suv ukus promašenosti, sa onim sutra u kom se neretko ništa nije promenilo samo je magija prestala. Međutim, ovaj susret sa realnim u svoj svojoj koliziji nije traumatičan u onoj meri u kojoj bi se očekivalo već je daleko pre adaptivan, i sličan ulasku sa blještavila dana u zamračeni prostor u kom naizgled totalnu tamu polako zamenjuju obrisi koji se sve više izoštravaju, dok na kraju ne vidimo sasvim, sasvim dobro.

Istražujući i upoznajući sebe i pojam emocija, to jest njihovo kontrastiranje, ugibanje, udvajanje i rastakanje, instalacijom Come as you are se i postavlja pitanje da li pojedinac u potrazi za svojom idealnom dopunom, čiji se parametri menjaju kako se i on sam razvija, vremenom zapravo kompromituje i izneverava sopstvena prvobitna očekivanja ili ih samo modifikuje i adaptira se u skladu sa individualnim, ali i sociološko-kulturološkim promenama? Ako je jednodimenzionalna predstava o idealnoj ljubavi, u realnom svetu zamenjena polifonijom sastavljenom od straha, ljubomore, opsesije, privlačnosti, povređenosti, odbačenosti, sujete i poverenja, i svih ostalih osećanja i emocija koja su neretko daleko od idealnog, kao i mogućnostima otvorenih veza, poliamorije, seksualne fluidnosti, onda ideja o postojanju “savršenog” i konačno definisanog sopstva, a samim tim i ideja o jednoj idealnoj polovini, kao i odnosu uopšte, biva ultimativno izazvana.

Predstavljena tela, sasvim obezličena i lišena i materijalnosti, ne možemo nikako nazvati ni opisati, ni po čemu izdvojiti sve i da želimo, jer ona nemaju ni jednu jedinu etiketu, ni jednu definisanu karakteristiku, već samo jednostavno jesu. I to okrnjena, manjkava, falična, nesavršena i kao takva utiskuju se jedno u drugo i formiraju jedinstveno “od dvoga jedno”, ni po čemu idealno, a Come as you are, postavlja pitanje da li idealnoj slici uopšte više i težimo… ili su individualne “nesavršenosti” te u
kojima se prepoznajemo, i sa kojima se stapamo, i koje su novi kriterijum, u čijem prihvatanju leži istinska lepota?

*Platon Gozba ili O Ljubavi, Aristofanova beseda, 42-43 str.

Starting from mythologized representation of an ideal relationship, emotional concrescence and unification to one emotional being, Come as you are brings emotions, boundaries, and closeness into question. By manipulating and overlapping plans of the fictitious, virtual and real, and examining them, exhibition addresses the role of the individual emotional self in all these dimensions and consequential expectations.

By constructing a controlled, noiseless, artificial universe (a non-existent scenery that hosts an idea of an equally unrealistic relationship) which is placed within real club, as a punctum of con-temporary connections, a virtual the narrative of the “ideal” relationship is being created with its potential for paradoxes amplified. Reflecting on the myth of predestined ideal partner, Come as you are examines the possibility of existence of such a relationship, but also its sustainability and survival in the real world where the idea of an ideal anything turns out to be disturbingly unstable. The collision of real life (and all its realities) with an ideal scenario we hoped for, share the same bewilderment, and a somewhat bitter taste of failure and disappointment, like the one we have after leaving the club. After a long night filled with hopes, coming to the light of the day is not pleasurable, night didn’t bring any solutions, just the magic is lost. But, this collision with the Real is not as traumatic as one would have thought, but rather adaptive, and somewhat going opposite direction, more like coming from light to darkened place where we feel blinded by total darkness at first, but slowly we come to see perfectly well.

Installation Come as you are is dealing with contrasting, moving, doubling of emotions and self, and wonders: if the person is in a constant pursuit for ideal “other half”, but also changing in that process, does that change means betraying personal original expectations, or it is just a neces-sary modification and adaptation to individual, social, and cultural shifts? If one-dimensional concept of “one”, “true” love is in the real world replaced with polyphonic structure made of fear, jealousy, obsession, attraction, hurt, vanity, reliance and all other emotions that are far from “perfect” as well as possibilities of open-relatonships, sexual fluidity, polyamory, than idea of ideal self as well as ideal partner, is being ultimately challenged. Bodies presented in video installations are human-like, but completely impersonal, faceless, dematerialized, neutral. We can not label them as anything, nor name them as “male” or “female” bodies. They don’t have gender, neither any specificity to categorize them by. We don not know what they are, even less, what they could become. They simply are. Truncated, flawed, phallic, imperfect, and as such they are pressed into one another, forming a unique “one from two”, The Ideal by no means far from ideal and Come as you are, actually offers a possibility. Maybe “ideal” is not what are we striving for anymore. Maybe individual “imperfections”, inconsistencies, fickleness are the new criteria in which we recognize ourselves and in their ac-ceptance lies the ultimate beauty.